Met nog maar één handje houdt ze zich vast aan de tafel en kijkt vastberaden voor zich uit. Ze wil verder….de wereld in…maar de stoel is de eerst volgende halte vooralsnog. Voorzichtig laat ze los en neemt haar eerste stapjes. Boink. Plat op haar billen. Kruipend bereikt ze toch nog haar doel, helpt zichzelf via de stoelpoot omhoog, grijpt naar haar knuffel die daar op haar lag te wachten en lacht.
Even later trekt haar beker, die nog op tafel staat, haar aandacht. Met haar knuffel in haar ene hand laat ze de stoel in de andere hand los en zet weer een paar stappen. Boink. Wederom op haar, met luier bedekte, billen. Zachte landing. Kruipt verder richting tafel en trekt zichzelf weer ophoog, pakt de beker met haar vrije hand en drinkt deze tevreden leeg.
Met haar knuffel in de ene en haar beker in de andere hand hoort ze achter zich het, voor haar bekende, geluid van papa die net thuis komt. Zonder enige aarzeling zet ze haar dappere stappen naar hem toe en haalt het in één keer !!
Kinderen hebben zo ongelooflijk veel vertrouwen en doorzettingsvermogen. Iedere dag leren en zien ze weer iets nieuws. Iets wat ze tot op die dag nog niet hadden gezien of gedaan, laat staan hadden bedacht dat ze er iets mee konden. Alles is onbekend. En tóch gaan ze alles aan, iedere nieuwe berg wordt beklommen en behaald. Ze rollen om, kruipen, gaan staan, lopen en worden zindelijk. Leren dagelijks nieuwe woorden, wat ze betekenen, hoe ze ze uit moeten spreken en hoe ze deze kunnen gebruiken.
Ze ontdekken hun talent op gevoel, maken telkens weer een stoere stap en gaan onbevangen iedere nieuwe uitdaging aan. En als iets niet meteen lukt, doen ze het gewoon nog een keer of achtentachtig opnieuw.
Vol vertrouwen dat alles ze zal lukken, beginnen ze er aan zonder te weten waar het ze zal brengen, want alles is nog een onbeschreven blad die ze zelf in mogen gaan vullen.
We moedigen ze aan, geven ze dat vertrouwen en laten ze vechten tot ze weer een berg hebben behaald.
En wij?
Doen we dat zelf eigenlijk nog wel? Nemen we dezelfde stappen als die we van onze kinderen vragen te nemen? Beklimmen we de berg die voor ons ligt zelf nog wel, of gaan we deze soms liever uit de weg?
Niet altijd meer hebben we nog datzelfde vertrouwen dat we de berg wel helemaal tot aan de top kunnen beklimmen en soms willen we zelfs niet eens weten wat ons eigenlijk aan de andere kant van de berg te wachten staat. Soms is het onbekende gewoon te eng en hebben zelfs wij nog het onvoorwaardelijke vertrouwen van een ander nodig. Het zetje in de rug en de aanmoediging. Of hebben we allemaal de bevestiging van iemand dichtbij ons nodig. Iemand die zegt of laat merken dat je het goed doet, dat je op de goede weg zit. Die je net dat beetje meer vertrouwen in jezelf geeft om, net als dat kind, de berg aan te gaan…..steeds weer opnieuw.
Een kind kan alles
gaat de grootste uitdaging aan.
Alles wat nieuw is zal ze
zonder twijfel aan gaan staan.
Ook al is het vooruitzicht
nog volledig onbekend.
Zal iedere stap genomen worden
en ontdekt ze haar talent.
Iedere kleine tegenslag
is voor een kinderleven even groot
als iedere grote berg waar
een volwassene zijn ogen voor sloot.
Waar wij ‘grote mensen’
angstig voor stil blijven staan.
Staat een kind op en lacht
en gaat die berg nóg eens aan.
Leef, vergeef en neem mee in je reis
wat je lief hebt en verbindt.
Sta op en ga door in dezelfde
positieve straal als dát kind.
