“Bregje, alsjeblieft doe eens rustig, de hele week loop je al te stuiteren…nu ben ik er wel klaar mee”! zegt haar moeder, met een luide stem, tijdens het eten. Bregje (8 jaar) schrikt en begint spontaan te huilen. “Nou, zo erg is het nou ook weer niet”, zegt haar moeder. “Ik vraag je alleen om een beetje rustiger te doen, omdat het er zo op deze manier echt niet gezelliger op wordt”. Bregje stopt met huilen en probeert rustig te eten, maar haar eetlust is verdwenen…ze laat het staan en verdwijnt de woonkamer in.
Haar moeder laat het voor deze keer maar over gaan, normaal gesproken is ze er nogal op gebrand dat Bregje haar bord netjes leeg eet en op z’n minst even wacht aan tafel tot iedereen klaar is. Maar vandaag voelt toch anders en bovendien heeft moeder geen energie meer voor nog een discussie. Even later vraag moeder Bregje naar boven te gaan om te douchen en zich klaar te maken voor haar bed. Bregje negeert haar en staart naar de televisie. “Bregje, kom op…ik zeg het niet nog een keer, werk een beetje mee”! Zegt moeder. Maar Bregje heeft niet de intentie om te gaan. “Bregje!! En nu opschieten!! Ik ben nu echt helemaal klaar met dit gedoe, je kunt gewoon de eerste keer luisteren! Bregje moppert nog wat na, maar staat op en verdwijnt uit het zicht van haar moeder.
’s Avonds, wanneer moeder eindelijk rustig voor de televisie de tijd neemt om haar wasgoed weg te strijken, probeert ze de brok in haar keel tegen te houden. Het huilen staat haar nader dan het lachen. De emoties lopen al maanden op, haar man blijft al tijden langer op het werk en geeft haar geen aandacht meer. Ze wil graag duidelijkheid…is het echt werk of is het toch die mooie Sophie waar hij zoveel contact mee lijkt te hebben. Ze wil niet onzeker zijn, maar telkens wanneer ze erover begint resulteert dit in een fikse ruzie. Ze slaapt er slecht door en mist op haar werk de ene deadline na de andere. Ze loopt over.
Buiten dit alles probeert ze overal, maar vooral thuis, te doen alsof er niets aan de hand is. Bregje mag niet merken dat ze zo verdrietig is… daar kan ze toch niets mee?
Maar dan komt Bregje huilend naar beneden en herpakt moeder zich weer. “Mama, ik kan niet slapen, ik heb zoveel pijn aan mijn oor”, zegt ze snikkend. Moeder zucht, zet haar strijkbout aan de kant en pakt uit de keuken de slaolie om te druppelen, een watje om het oor af te dekken en een paracetamol.
“Niet te geloven, alweer oorpijn” denkt ze, “morgen maar weer een naar de huisarts”.
Bregje voelt heel goed dat er iets aan de hand is. Ze ziet dat haar moeder verdrietig is, maar begrijpt niet waarom. Ze heeft geen idee wat er aan de hand is. Haar moeder wordt zo snel boos en Bregje weet niet meer hoe ze het goed kan doen. Deze week was ze wel wat druk, maar probeerde vooral heel vrolijk te zijn om haar moeder op te vrolijken. En toch zag ze dat haar moeder voor zich uit zat te staren…net voordat ze heel erg boos werd aan tafel, maar ze durft niets meer te vragen of te zeggen. Bregje kan er niet meer tegen en staat op van tafel.
’s Avonds in bed ligt ze stilletjes te huilen, ze heeft pijn.
Pijn….ergens doet het pijn.
Ze heeft verdriet en dat doet pijn, maar een kind kan nog niet altijd omschrijven waar die pijn vandaan komt. Het is een emotie die pijn doet en de onrust verergert dat. Maar hoe beschrijf je de pijn van verdriet? Of de pijn van angst?
Een kind grijpt dan vaak naar het bekende, naar iets wat ze vaker hebben gevoeld. Zo kan Bregje bijvoorbeeld al vaker oorpijn hebben gehad en misschien voelt ze dit inmiddels ook wel echt, maar is dat echt de pijn die haar naar beneden bracht?
Voor kinderen is het vaak lastig om te omschrijven wat ze voelen, zeker wanneer er emoties bij komen kijken.
Veel kinderen, van alle leeftijden, vallen voor gevoelspijnen vaak terug op ‘buikpijn’. Waar ze er daarmee nog niet eens zo heel veel naast zitten. Gevoel zit uiteindelijk ook in de buik. Maar buikpijn is ook één van de eerste pijnen die ze leren omschrijven. Wanneer een baby krampjes heeft, wordt deze al benoemd met ‘buikpijn’.
Langzaam leren ze alles een naam te geven en krijgen pijnen, gevoel en later ook emotie een betekenis.
Tot die tijd grijpen ze nog even terug naar het bekende. En is het aan ons om te blijven kijken en herkennen of er meer aan de hand is dan die bekende oorpijn van Bregje.
