Moe is ze….zo moe! Weinig slaap, nachtbrakende kinderen (en dan zijn ze pas 4 en 6…wacht maar tot ze 18 en 20 zijn en ‘s nachts uit de stad komen…).
Samen komen ze het schoolplein opgerend, nog maar net op tijd. Ze probeert de moeders te negeren die al uitgebreid buiten staan te keuvelen, helemaal fris en fruitig, kinderen ruimschoots op tijd in de klas met een broodtrommeltje gevuld met hartig belegd brood en een paar snoeptomaatjes. Zìj hadden allemaal wèl op tijd door dat er op tijd brood en toebehoren in huis gehaald moest worden….vast niet ‘s morgens bij het ontbijt…toen het er al niet meer was… Oké, dat negeren ging dus niet helemaal goed, ze rent voorbij en probeert er niet aan te denken hoe er over haar gedacht wordt.
Kinderen bijna in de klas…..aaaargghhh Gymtas vergeten! En echt geen tijd meer om terug naar huis te rennen (wat overigens ook zinloos is…want is het überhaupt wel gewassen?…Waar zou het eigenlijk liggen na de vorige gymles?) Vlug zoekt ze de gevonden voorwerpenbak door… YES!! Broek en shirt, dan maar een keer op blote voeten. En stopt haar winst in de lunchtas welke wel al aan het haakje hangt met de naam van haar 2de kind erboven. Hoe heerlijk gestructureerd… alle namen op een rij, broodtrommeltjes in de ene bak, fruit in de andere. Overzichtelijke kleurkaartjes, naambordjes voor het overblijven.
Even staat ze stil om dit te observeren…waarom lukt dat thuis nou toch niet? Het zou zoveel tijd schelen als alles zo gestructureerd zou zijn!
Oh ja….Haast had ze. Haar tas bungelt over haar schouder en al snelwandelend zoekt ze naar haar sleutels, passeert het groepje moeders nog een laatste keer…Hoe krijgen ze het toch voor elkaar?? Negeer!!
Ze probeert zich te bedenken wat haar eerste afspraak van de dag is en wat daar allemaal nog op volgt.
Eerste afspraak. Hoezo eerste afspraak? Het is pas vijf over half negen in de ochtend…..Voor haar gevoel heeft ze er al een halve dag opzitten! De dagen lijken oneindig!!
Ze stapt in de auto en kijkt nog even jaloers naar het groepje moeders.
Ze wist niet dat één van deze moeders in de ochtend hulp krijgt om op te staan, hulp krijgt om haar kinderen op tijd met een gevuld broodtrommeltje naar school te krijgen zodat zij zelf daarna naar dagbehandeling kan….Drie volle dagen in de week. Ze wist niet dat zij haar dagen niet meer alleen door komt, niet zonder hulp. Dat ze niet meer weet hoe ze blij moet zijn en zelfs niet weet of ze dat wel ooit geweest is en hoe dat eigenlijk hoort te voelen. Ze had niet gezien dat deze moeder niet deelnam aan het gesprek, er alleen maar bij stond omdat ze niet wist hoe ze weg moest gaan. Ze wist niet dat haar dagen oneindig leken. Ze had het niet gezien…
Ze wist niet dat één van de moeders net uit de nachtdienst was gekomen, haar kinderen bij haar ouders had opgehaald om ze toch naar school te kunnen brengen. Ze wist niet dat zij dadelijk heel even ging slapen om daarna vlug iets in het huishouden te doen voordat ze weer uit school kwamen. Ze wist niet dat deze moeder alleen was. Dat ze de rest van de dag druk was met haar kinderen en hen na het avondeten weer naar haar ouders bracht zodat ze zelf weer kon gaan werken. Ze wist niet dat ook haar dagen oneindig leken. Ze had het niet gezien…
Ze hadden het allemaal niet gezien….zo moe.
